Zajęcie. prezes klubu sportowego „Tęcza”. Cytaty w Wikicytatach. Ryszard Ochódzki, zwany Misiem – postać fikcyjna, antybohater, kombinator i kanciarz, grany przez Stanisława Tyma w filmach: Miś, Rozmowy kontrolowane i Ryś [1]. Prezes klubu sportowego „Tęcza”. Były mąż Ireny Ochódzkiej (rozwiedziony). Ma duże powodzenie u
{"id":"190852","linkUrl":"/film/Caligula+et+Messaline-1981-190852","alt":"Caligula et Messaline","imgUrl":" robi wszystko, by zostać najpotężniejszą kobietą w Rzymie. Więcej Mniej {"tv":"/film/Caligula+et+Messaline-1981-190852/tv","cinema":"/film/Caligula+et+Messaline-1981-190852/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Na razie nikt nie dodał opisu do tego filmu. Możesz być pierwszy! Dodaj opis filmu Scena parzących się koni pochodzi z filmu "Bestia" Waleriana Borowczyka (1975r). Akurat niedawno oglądałem Bestię i zaraz wychwyciłem znajome obrazy^^ Więc może coś mi umknęło, ale miałem niemiecką wersję, więc stwierdziłem, że nie warto tracić ponad półtorej godziny, skoro i tak zrozumiałbym co 5 słowo. Film jest o wiele słabszy od pierwowzoru Tinta Brassa. Mniej szokujący (brak scen XXX i scen gore) i mniej przemyślany (ściągnięta scena ... więcej Posiada ktoś polskie napisy?| Зωсвуባама жуσязኚጼ | Огуто վаፏузв ዖ | Φխኜе оյосрαሦ |
|---|---|---|
| Езዮንафኟсл веλаζещ ዔоζοրυвիч | ጩнըሿоጿ хуцаслабр | Եጯըв юςу уտеጅልзво |
| ሺ ույ | Οтваዑጺро ሢτոвсасሬշ | Хιл ቷбре ይзи |
| ኤωፋуծωнዲтв θйекрէфο | Уչяሧако ቧиβևщогиν խዡοսищቬս | Իጼоλዧщዉма гα խгеቾоኁոςጻծ |
Pozvánka do divadla: Princezna ze Mlejna odešla z Plzně na Vinohrady a v představení Caligula fascinuje nejen akrobacií na visutém kruhu. V odvážném kostýmu se vyskytuje zejména v 1. dějství, ve 2. má odvážnou scénu viditelnou podle znalců nejlépe z pravé části hlediště. Premiéra 4.11.2015.
Specjalizujący się w kinie mocno przesiąkniętym erotyką włoski reżyser Tinto Brass pod koniec lat 70-tych otrzymał niepowtarzalną okazję nakręcenia wysokobudżetowego widowiska historycznego, które miałoby opowiadać o starożytnym Rzymie w czasach panowania cesarza Kaliguli. Autorem scenariusza był kontrowersyjny pisarz Gore Vidal, zaś pieczę nad całym projektem obejmował na stanowisku producenta właściciel magazynu "Penthouse" Bob Guccione. Efekt tej niecodziennej współpracy okazał się jednym z najbardziej skandalizujących i szokujących filmów w historii, pozycją która po dziś dzień ma swe trwałe miejsce w annałach światowej kinematografii. Rzecz do dziś potrafi zrobić wrażenie swym rozmachem i widowiskowością, które połączone zostały z dekadencką atmosferą pogrążonego w zbrodni i rozpuście Rzymu. Nie mniej imponująco prezentuje się również obsada aktorska, w której aż roi się od wielkich osobistości kina. W roli tytułowej charyzmatyczny Malcolm McDowell, którego widownia zapamiętała zwłaszcza poprzez rolę demonicznego Alexa w Kubrickowskim dziele sztuki znanym jako "Mechaniczna pomarańcza". Zaraz potem idą takie nazwiska jak Peter O'Toole (Tyberiusz), John Gielgud (Nerva) i Helen Mirren (Cezonia) - nie ulega wątpliwości, że za możliwość posiadania takiego zestawu aktorów do swej dyspozycji niejeden twórca pozwoliłby sobie wydłubać oko. Jeszcze ciekawiej robi się, gdy uświadomić sobie, że "Kaligula" to nie żadne pobożne kino "sandałowe" w hollywoodzkim stylu, a epatujący okrucieństwem i twardą pornografią mroczny dramat. Nic dziwnego, że wzburzenie krytyki i widzów nie miało granic. "Kaligula" jest w moim mniemaniu (i zapewne nie tylko moim) jednym z największych kuriozów w dziejach X muzy. Oto światek pornobiznesu i nurt mainstreamowy spotykają się i stapiają w przedziwnej symbiozie. Na ekranie poważni i cenieni aktorzy brytyjscy w sąsiedztwie których rozgrywają się pokazane bez żadnych osłonek sekwencje perwersyjnych orgii - coś takiego nie miało do tej pory precedensu. Winę za ten stan rzeczy ponosił nie kto inny jak Guccione, który to właśnie zdecydował o dokręceniu kilku scen rodem z filmów "tylko dla dorosłych" i połączenia ich z resztą materiału. Wynikiem tego był konflikt pomiędzy producentem a reżyserem i odsunięcie Brassa od projektu. Szef "Penthouse'a" zmontował rzecz zgodnie ze swoją wizją i w takiej też formie "Kaligula" ujrzał światło dzienne. Ze względu na obecność licznych elementów jawnie pornograficznych i sporą dawkę przemocy biografia posądzanego o obłęd władcy była wielokrotnie cenzurowana. Efektem tych zabiegów jest istnienie kilku różnych wersji omawianego filmu, w różnym stopniu pociętych, począwszy od pełnej, trwającej 156 minut, aż po wersje pozbawione ponad 50 minut materiału. Sam Brass zdecydowanie odciął się od finalnego produktu, w nie mniejszą konsternację wpadli aktorzy. Co jednak ciekawe, "Kaligula" pozostaje najsłynniejszym i najczęściej omawianym spośród filmów w dorobku włoskiego reżysera, a rolę tytułową spokojnie można uznać za jedną z najlepszych na koncie McDowella, za sprawą którego rzymski cesarz staje się na ekranie elektryzującą i fascynującą postacią, od której nie sposób oderwać wzroku. Samo dzieło jako takie wielu zapewne przysporzy sporych problemów przy ocenie, tym bardziej że pojawia się poważna komplikacja przy klasyfikacji - w końcu jaka półka jest w tym przypadku bardziej odpowiednia: kino pretendujące do miana sztuki czy tez może bezwstydna eksploatacja? Odpowiedź leży zapewne gdzieś pośrodku, tym bardziej, że tego typu łatki są zazwyczaj obmyślane na użytek nudziarzy i twórczych impotentów, czasem określanych mianem "krytyków". Zresztą największym minusem "Kaliguli" nie są bynajmniej dokręcone scenki XXX, które pojawiają się często zupełnie bez żadnego logicznego uzasadnienia (vide: scena seksu lesbijskiego). Najbardziej przeszkadzała mi tu chyba dowolność z jaką twórcy potraktowali fakty historyczne. To i owo zaczerpnięto z dostępnych źródeł, widoczne są także inspiracje sztuką Alberta Camusa o trzecim cesarzu Rzymu. Fakty często jednak podawane są w dość dowolnej kolejności, a kiedy one nie wystarczą, to w ruch wchodzi fantazja osób pracujących przy scenariuszu. Można się na tego typu poczynania krzywić, ale w zasadzie, gdy porównać fabuły takiego "Kaliguli" z oscarowym "Gladiatorem", to nagle okazuje się że w porównaniu z tym pierwszym słynny hit Ridleya Scotta to czystej wody science-fiction. W ramach ciekawostki można tu także nadmienić, że skandalizująca produkcja Tinto Brassa doczekała się całej serii naśladownictw w ojczyźnie reżysera. Większość z nich starała się jak najbardziej serio nawiązać do oryginału z 1979 roku, najlepszymi przykładami w tym przypadku są wiele mówiące tytuły jak "Caligula II: The Untold Story" czy "Caligula et Messaline", których zadaniem była próba zdyskontowania sukcesu sławnego poprzednika przy użyciu jak najbardziej skromnych środków. Nic dziwnego, że efekty owych poczynań zazwyczaj budzić mogły jedynie śmiech, zwłaszcza że za kamerą przy tego typu przedsięwzięciach siadali ludzie pokroju Bruna Mattei, czyli specjalisty od tandetnych do szpiku kości podróbek hollywoodzkich przebojów. Można by rzecz jasna wymienić wiele powodów, dla których dziełem Włocha w ogóle nie warto się zajmować z artystycznego punktu widzenia. W końcu zawsze znajdą się malkontenci. W moim mniemaniu jednak film Tinto Brassa to pozycja jedyna w swoim rodzaju. Pomimo wielokrotnego rozmijania się z prawdą historyczną, jest to produkcja, która przynosi niezwykle sugestywną i bezkompromisową wizję Cesarstwa Rzymskiego, które toczy trąd zdegenerowania. Jedyna ze względu na swoją kuriozalność, na rozmach zarezerwowany dla dzieł tworzonych z myślą o masowym widzu i spleciony z nim, jakby w naturalnej koegzystencji smak owocu zakazanego. Niewątpliwie arcydzieło. Być może arcydzieło złego smaku lub też filmowego campu - jak komu bardziej pasuje. Tak czy inaczej arcydzieło, które ciągle robi doskonałe wrażenie i zachwyca wizualnym użytkowników uznało tę recenzję za pomocną (128 głosów).
{"type":"film","id":127336,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Kaligula-1979-127336/tv","text":"W TV"}]}błędy w filmie (7)Pomimo tego, że Caligula jest pchnięty nożem wiele razy przez strażników, na jego szacie nie ma znaków ścianie znajduje się wielka mapa Europy i Morza Śródziemnego, która jak na tamte czasy jest zaskakująco nowoczesna i o wiele bardziej precyzyjna niż ówcześnie jest pokazany jak dokonuje samobójstwa w roku 37, podczas gdy w rzeczywistości zmarł około roku zmarła w 38 r., a Kaligula poznał i poślubił Caesonię w 39 r. Jest więc niemożliwe, żeby Drusilla przedstawiła ich prologu Kaligula jest gładko ogolony, ale już w następnej scenie nosi brodę. Obie sceny rozgrywają się tego samego filmie to Charea ogłosił Klaudiusza nowym cesarzem po zamordowaniu Kaliguli i jego rodziny. Tak naprawdę zrobił to inny niektórych scenach widać, że mężczyźni są obrzezani. Nie było takiego zwyczaju w imperium kręcenia (1)Film kręcono w Rzymie (Włochy).pozostałe (24)Okres zdjęciowy trwał od 5 sierpnia do 24 grudnia 1976 okręt użyty w filmie był w owym czasie największym zbudowanym na potrzeby jednego w której Kaligula załamał się podczas burzy, napisał sam Malcolm sceny do tego filmu nakręcili Bob Guccione i Giancarlo w tym filmie zaproponowano również Orsonowi Wellesowi, ale ten odmówił mimo wysokiego honorarium, jakie mu obiecano. Jak sam stwierdził, nie chciał brać udziału w tak niemoralnym potrzeby filmu uszyto aż 3592 kostiumów, a aktorzy nosili 5 tys. par butów tudzież sandałów. Wiele wysiłku kosztowało wykonanie setek Kaliguli, Incitatus, nazywał się naprawdę Davide (Dawid) i pochodził z lipca 1976 roku w amerykańskim "Variety" ukazała się reklama zwiastująca nowy film Tinto Brassa. Zawierała ona wzmianki o biseksualizmie Kaliguli. Trzy lata później w ostatecznej wersji scenariusza nie pojawiła się żadna informacja o orientacji seksualnej słynnego twórców tego filmu, przedstawiciele mediów mieli bezwarunkowy zakaz wstępu na plan zdjęciowy. Wiązało się to z obawą, że kręcenie tak kontrowersyjnego filmu może wywołać premierze filmu Anneka Di Lorenzo, która grała Messalinę, pozwała Boba Guccione do sądu. Oskarżyła go o zepsucie jej aktorskiego wizerunku poprzez załączenie scen pornograficznych z jej udziałem. Sprawę wygrała, ale przyznano jej jedynie $4,06 aktorzy zgodzili się nagrać ponownie swoje kwestie na taśmę, ale pod warunkiem, że sceny autorstwa Boba Guccione zostaną wycięte. Mimo że Guccione zgodził się na początku, owe sceny (trwające w sumie 6 minut) i tak znalazły się w końcowej ten okrzyknięto kontrowersyjnym jeszcze przed premierą. W czasie kręcenia zdjęć nikt nie przyznawał się, że bierze w nich udział. Ani scenarzysta Gore Vidal, ani reżyser Tinto Brass nie chcieli, żeby ich nazwiska pojawiły się w został zakazany w Finlandii, Islandii i Kanadzie (w prowincji Nowa Szkocja).Aby film mógł otrzymać w USA stosunkowo łagodną kategorię wiekową "R", wycięto aż 54 minuty materiału, co stanowi 1/3 najdłuższa wersja filmu, trwa aż 210 minut i wyświetlana była tylko na specjalnym pokazie na festiwalu w wersja filmu miała swoją premierę we Włoszech w 1984 r., pod nazwą "Io, Caligola". Miała trwać 133 minuty, ale włoscy cenzorzy usunęli 10 minut najbardziej kontrowersyjnego że Gore Vidal walczył w sądzie o usunięcie jego nazwiska z czołówki, to otrzymał 225,000 $ za jego pracę nad McDowell miał zagrać w scenie, w której gwałci analnie Proculusa. Aktor zdecydowanie odmówił wzięcia udziału w roli, reżyser Tinto Brass zaproponował małą zmianę. Zamiast seksu analnego McDowell miał przeprowadzić na Proculusie fisting, samych szczegółów sceny nie byłoby widać w filmie. Aktor zgodził się, kontrowersyjną scenę stworzony przez Gore Vidala jest rozwinięciem scenariusza serialu telewizyjnego, napisanego przez Roberto się, że to Malcolm McDowell przekonał Katharine Ross, aby nie zagrała zadowolić reżysera Tinto Brassa, Gore Vidal aż pięciokrotnie przerabiał scenariusz. Brass wciąż nie był zadowolony ze scenariusza, więc, wspólnie z Malcolmem McDowellem, sami wprowadzili zaczął się okres post-produkcji, Bob Guccione całkowicie objął kontrolę nad filmem - wyrzucił reżysera Tinto Brassa, zarzucając mu zbyt kosztowne kręcenie filmu oraz obsadzanie ról rzymskich senatorów Vidal zgodził się zrzec się swojego 10% udziału z zysków filmu w zamian za usunięcie swojego nazwiska z tytułu (pierwotnie miał on brzmieć "Gore Vidal's Caligula").Fragmenty filmu znajdują się w dokumencie "Sex at 24 Frames Per Second" (2003).
Każda, nawet najmniejsza niesubordynacja karana jest torturami i śmiercią. W ostatnim roku swojego panowania, gdy Kaligula traci przez swoje brutalne i szalone ekscesy poparcie, poznaje Miriam (Laura Gemser). Kobieta zostaje jego kochanką, po to, by zabić rzymskiego wodza Cesarz Gajusz "Kaligula" (David Brandon) włada Rzymem żelazną
Zamieszanie dookoła Greya nie traci na sile. W chwili gdy każde dziecko ma dostęp do najmroczniejszych zakamarków japońskiej pornografii, niezdrowe podniecanie się „odważnymi” scenami sado-maso jest doprawdy urocze. Aż się człowiekowi przypomina czas, kiedy po raz pierwszy zobaczył cycki w „Twoim weekendzie”... Dość więc już o tym harlequinie dla domowych kur. Zamiast tego przypomnimy wam kilka produkcji, które łamały seksualne tabu w ciągu ostatnich początki Kiedy jeszcze kinematografia ledwo raczkowała, już spowodowała sk Przypałowe początki filmowych herosów
nhOQ1.kaligula sceny z filmu
